KOLANA
Vij syqeshur për të qarë
Si harrove, o gëzim i shkuar,
Se pranvera vinte me të shpejtë
Ndali vrapin shpirti i mashtruar
Mbledh e struk – tërhequr si një breshkë.
Si harrove këtë maj shpërthimi
Ditën kur veç dridhej buza jote
Shtatin tim, oh, ku fërgëllin
Si përqethje valësh zu të shkonte?
Si harrove duart ku blatove
Psherëtimën tënde të sinqertë,
Si harrove prehrin ku pushove,
Dufn’ e përqafimit aq të nxehtë?