“E gjithë kultura sikur përmblidhet në nji fjalë: nanë. Edhe qytetërimi po ashtu: babë. Mbase kjo ndiehet kur ata na kanë ba gati për jetën, kur ndodh shkëputja e parë nga pragu, e cila nuk ka kthim mbrapa. Nga ngrohtësia në rrezatim. Nga paqja e votrës drejt përpjekjes për me mbajtë ndezë zjarrin e saj të shenjtë. Qytetërimi ka karakter të fortë, edhe shtypës me raste; ndërsa kultura shquhet nga mirësia, po aq edhe nga të qenurit çliruese prej ashpërsisë së qytetërimit. Qytetërimet janë në nji garë të pashmangshme me njëri-tjetrin, ndërsa kulturat kanë vetë nji garë: me vetveten. Qytetërimi na rrëmben me prozën e tij joshëse, kurse kultura na kthjell me poezinë e saj përdëllyese.”

“Mbase gjaja që vuan ma shumë arti sot është se po merret ma shumë me realitetin se me jetën. Këtë e provon edhe çinteresimi i atyre që “nuk marrin vesh”. Nuk ka si me ndodhë ndryshe, sepse bahet fjalë për etjen për jetë në kohën e kopjeve të jetës, që çlirohen me bujari nga hiperrealiteti.
Ce n’est pas la réalité, do të thoshte Magritte.”

“Jo pa qëllim fëmijës i rrëfehen përralla, si kujtesë dhe si paralajmërim që të mos e rrëmbejë bota; që bota të mos e ndajë atë nga vetja – pavarësisht se fjala “përrallë”, për shumë njerëz është shënjuese për diç të pavërtetë, të rreme, por, në thelb, është krejt e kundërta: bota që e pret fëmijën është e rreme, iluzion, nji shajni topitëse, kurse përralla është nji nga ilaçet më pak të hidhura për t’u shëru nga kjo shajni, duke qenë se i kujton fëmijës se bota është vetëm nji shteg, nji udhë, jo konaku.”

(Autori)