“Përpara se ta njihnin të gjithë, në mbarë planetin, Beatricia ishte një vajzë e zakonshme, ishte shoqia ime. Më e ngushta, për të qenë e saktë, e vetmja që kam pasur ndonjëherë”.

“Jeta është rrëfim i pandërprerë dhe letërsia për Silvia Avallone-n do të thotë të kujdesesh për të”.

Barbara Stefanelli, CORRIERE DELLA SERA

“Silvia Avallone di të giejë fialët për të rrëfyer plotësinë dhe zbrazëtinë, ajo i do personazhet e saj dhe nuk është kurrë indiferente ndai fatit të tyre».

Annalena Benini, IL FOGLIO

Nëse do t’i karkonin të tregonte pikën e saktë ku filloi miqësia e tyre, Elisa nuk do të ishte në gjendje të përgjigjej. Ishte nata kur Beatricia u shfaq në plazh – papritmas, si një yll që bie – me sy te gielbër smerald që shkëlqenin në errësirë? Apo ishte më vonë, kur vodhën një pale xhinse në nje butik elegant dhe u larguan si shigjetë me motocikleta? Fundi… ai është i sigurt: kanë kaluar trembëdhjetë vjet, por kujtimet ende dhembin. Sepse tani të gjithë mendojnë se e njohin atë, Beatriçen: e dinë se çfarë vesh, çfarë ha, ku shkon me pushime. E admirojnë, e kanë zili, e urrejnë, e adhuroinë. Por askush nuk e merr me mend sekretin që fshihet pas buzëqeshjes se saj përherë të njëjtë, askush nuk e imagiinon kohën kur “Roseti” ishte vetëm Bea – shoqia e saj më e mira.