Një dëshirë e madhe për të jetuar

Autor:Fabio Volo ISBN: 978-99943-0-616-9 Kolana: Nr. faqe: 184Përktheu: Adrian BeshajViti i botimit: 2020 Çmimi: 1000 Lekë

“Të zgjohesh një mëngjes dhe të mos dish nëse e do ende gruan që ke pranë, gruan me të cilën ke ndërtuar një familje, një jetë. Nuk qe ndonjë ngjarje, ndonjë situatë, ndonjë tradhti që ju largoi. Ndodhi pa shpërthim, në heshtje, ngadalë, me hapa të vegjël dhe të paparashikueshëm. Një ditë, duke parë drejt njëri- tjetrit, u gjendët në anët e kundërta të dhomës. Dhe qe e vështirë edhe ta besonit.”

Ajo e Markos dhe Anës dukej si një dashuri që ishte në gjendje t’i mbante premtimet. Por tanimë Markos nuk i kujtohet se cila qe mbrëmja e parë kur nuk e ndezën muzikën, kur nuk e hapën shishen e verës. Mbrëmjen e parë kur, nga lodhja, nuk e përkëdheli. Kur bashkëpunimi u shndërrua në garë. Ndoshta dashuria, ashtu si flakët, ka nevojë për oksigjen dhe se, nën një kambanë, ajo shuhet. Ndoshta, thjesht, është gjithçka shumë e ndërlikuar.

Libri i ri i Fabio Volo-s rrëfen për krizën e një çifti dhe udhëtimin e tyre, fizik dhe të brendshëm, për ta përballuar. Një roman i sinqertë, i drejtpërdrejtë, që di të fotografojë zigzaget dhe kontradiktat e vogla të marrëdhënieve tona. Një histori ku mund ta gjesh veten sërish, të emocionohesh dhe të kuptosh nëse ekziston, në njëfarë çasti, një mënyrë e re për të ndenjur.

Kishim gjithçka për të qenë të lumtur, por nuk arrinim të ishim të tillë.

Libra të tjerë nga Fabio Volo:

Edhe një ditë më shumë

Një vend në botë

Koha që do të doja

Rruga për në shtëpi

Regëtimat e dritës së mëngjesit

E gjitha jetë

Përtej kufijve


Video

Një dëshirë e madhe për të jetuar është libri më i fundit i Fabio Volos

 

 Sheila Kavaja, një nga lexueset tona më të pasionuara, sjell përshtypjet e veta mbi librin “Një dëshirë e madhe për të jetuar”

 

“Një nga gabimet më të zakonshme është që të mendosh se, të provosh dashurinë, mjafton të takosh njeriun e duhur. Por, përkundrazi, aftësia për të dashuruar s’ka të bëjë fare me personin tjetër. Është diçka që e mban ti.”

Një mik i vjetër njëherë më pati thënë që, në kohët e sotme gjëja më e vështirë për t’u menaxhuar dhe mbajtur gjallë janë marrëdhëniet njerëzore. Jeta është me ritme shumë të shpejta, shumë hutime, gjendemi para shumë zgjedhjeve dhe çdo ditë e më shumë bëhet më e vështirë të bëjmë një pushim, të ndalemi, të marrim frymë, të arrijmë në një kompromis me veten dhe të vlerësojmë atë që kemi. Nuk është gjithmonë e nevojshme të kesh një destinacion. Le t’i themi vetes që është në rregull edhe të jesh i përhumbur herë pas here.

Në këtë roman shumë intim, Fabio Volo flet për krizën e një çifti, Marko dhe Ana. Ata kanë shtatë vjet bashkë, një fëmijë dhe bëjnë të njëjtin profesion. Papritur një natë në shtrat, në errësirë, i thonë njëri-tjetrit që nuk janë më të sigurt për ndjenjat e tyre.

“Thonë se një nga sekretet për një marrëdhënie jetëgjatë, është ta shikosh çdo ditë njeriun që do si të ishte hera e parë. Nuk më dukej një gjë dhe aq e lehtë, të paktën për mua nuk ishte e tillë”.

E them me bindje se të gjithë do ta gjeni veten, në mos në disa, të paktën në një pjesë të romanit. Narratori është vetë Markoja, i cili duke përshkruar me shumë sinqeritet ndjenjat e tij, shpesh kalon në kujtime nga e kaluara duke na bërë kështu të afrohemi edhe më shumë me këtë çift dhe të përjetojmë nga shumë afër krizën e ndjenjave të tyre. Nuk është vetëm pasiguria dhe dyshimet në vetvete si bashkëshort; përshkruhen dhe shtrohen dhe pyetjet e vërejtjet që njeriu i bën vetes si prind, si bir, si profesionist.

“Kur isha i vogël, çdo mëngjes, gjyshi im bënte një vrimë të vogël në një vezë dhe pastaj e pinte. Në fund më jepte lëvozhgën e zbrazët. Të njëjtën gjë bëri dhe Ana me mua: më zbrazi dhe mbeti vetëm lëvozhga. Ishte absurde, kishte qenë pikërisht ajo që e kishte krijuar njeriun që isha, por tani ai njeri nuk i pëlqente më”.

Vendosin të bëjnë një udhëtim, ndoshta të fundit si familje, me shpresën se mbase aty do të arrijnë të kuptojnë gjëra, të kapërcejnë vështirësitë. Takohen me shumë njerëz, e Markoja mundohet të reflektojë për jetën e tij duke u përpjekur të kapë copëza nga përvojat e këtyre të huajve. Secili nga udhëtarët që takojnë, e bën të reflektojë mbi historinë e tij, zgjedhjet, kohën që nuk kthehet më.

“Të nesërmen në mëngjes u zgjova para të gjithëve, ndërsa prisja një mollë mendoja se brenda një marrëdhënieje njeriu mëson më shumë të gënjejë, sesa të thotë atë që ndien vërtet”.

Por çfarë u mungon atyre? Ku gabuan? Në cilën pikë ndodhi plasaritja? A mund të shmangej? Çfarë duan ata dy në të vërtetë? Është Ana ajo që godet me fjalinë e duhur; të dy kanë një dëshirë të madhe për të jetuar.

Sa shumë dyshime  dhe frikëra të përfshijnë kur e ndien se një marrëdhënieje po i vjen fundi. Je në një luftë të brendshme, të kaplon një trishtim që nuk e mendoje ndonjëherë. Voloja ka përshkruar me një sinqeritet  prekës dhe në mënyrë të drejtpërdrejtë mendimet më intime të individit, krizën e moshës së mesme. Teksa lexon qan dhe qesh me narratorin, emocionohesh, vihesh në këpucët e tij. Kupton që nuk është e thënë që për të mbajtur gjallë një marrëdhënie duhet të kesh gjithnjë një plan për të përmbushur, të kesh diçka që mezi e pret të vijë. Ne rritemi, mbase rritemi duke u larguar shpesh; por sekreti është të gjesh atë pikën ku ndalesh, vlerëson dhe gjen mirënjohjen.