Të shkruash për jetën, të shkruash për të dalë gjallë prej saj. Të mbahesh fort pas fillit të rrjedhës së fjalëve të tua e të mos e lësh të ikë. Ta tendosësh edhe një herë e të kthehesh tek esenca e rrëfimit. Ta mbyllësh, ndoshta, me një nyjë që bashkon katër pjesët e fundit të këtij libri që, siç thotë vetë autorja, janë “autobiografikë nga mënyra sesi ndihem, kryekëput e përfshirë, brenda ngjarjeve. Të parat e të fundit gjëra – dhe më personalet – që kam për të thënë mbi jetën time”.

Ja, kjo është gjithçka mbetet për t’u thënë, kjo është gjithçka që mund të gjejë lexuesi tek “E shtrenjta jetë”: gjurmët e një materiali radioaktiv, i rrezikshëm e i pushtetshëm, që ka përshkuar e dritësuar të gjitha historitë.