“Që kur përshkova Andet fillova të imagjinoja në mënyrë të pavetëdijshme një vend.”

Ashtu si personazhet e disa romanëve të saj të paharrueshëm, Isabel Allende, e shenjuar nga një ndjenjë e dhimbshme mërgimi, kthehet me kujtime te rrënjët e saj, te një vend tashmë “i imagjinuar” dhe i zbehtë për shkak të largësisë së madhe, traumat e grushtit të shtetit, familja në diasporë, odiseja e saj e thurur me pasione, drama e suksese. Sot, pas shumë kohe të jetuar dhe pas shumë braktisjesh, shumë librash të shkruar dhe shumë mall, Kilit të Isabelës, të imagjinuar dhe të ëndërruar, të ruajtur si një peizazh i brendshëm dhe të banuar nga shpirtrat e të ndjerëve, i mbivendoset një vend më në fund real: krenaria e lumtur e rrënjëve, kënaqësia e rizbulimit të një pjese të heshtur të vendit të saj brenda familjaritetit të fjalëve: kureshtja e bisedave, befasia e sjelljeve, magjia e peizazheve plot dritë, ngrohtësia dhe vitaliteti i çuditshëm i bashkatdhetarëve të saj. Kështu, një vend i sajuar në mendje bëhet toka e prekshme e origjinës dhe, nëse e gjitha kjo nuk mjafton për të fshirë dhimbjen e mërgimit, shërben për t’i dhënë një kuptim dhe një vlerë mallit.

ISABEL ALLENDE ka lindur në Lima më 1942 dhe më pas ka jetuar në Kili deri në vitin 1973. Pas grushtit të shtetit të Pinoçetit u vendos në Venezuelë dhe, më pas, në Shtetet e Bashkuara të Amerikës.

Ajo konsiderohet si një nga zërat më të rëndësishëm të narrativës bashkëkohore në gjuhën spanjolle.